Հայկական զինուժում հերթական զինծառայողն է ,,ինքնասպանվել,,: Առաջինը, որ մտածում ես հերթական մահից հետո, այն է, թե խաղաղ պայմաններում քանի? զինծառայող դեռ պետք է սպանվի, որ Հայաստանի բանակի ղեկավարությունը կամ Հայաստանի ղեկավարությունը միջամտի այդ մահաբեր ընթացքին և կասեցնի այն, փրկի հայ երիտասարդների կյանքը հայկական բանակում:
Բանակի և պետության ղեկավարությունը, ՀՀ պաշտպանության նախարարի և Գերագույն գլխավոր հրամանատարի գլխավորությամբ, կամ պետք է հասարակությանը ներկայացնեն բանակում արմատական բարեփոխումների առարկայական ծրագիր, որը պետք է փոխի վիճակն ու Հայաստանի բանակում բարձրացնի մարդու արժեքը, կամ` պետք է հրաժարական տան: Նրանք չեն անում ո’չ այն, ո’չ էլ` այն: Թեև` երբ առաջինը չեն անում, թվում է, թե արել են երկրորդը, այսինքն` հրաժարական են տվել: Բայց մեկ էլ պարզվում է, որ ոչ թե հրաժարական են տալիս, այլ մեդալներ` այս կամ այն զինվորականին: Ու բանակի սպայակազմում որքան մեդալներն ու կոչումներն ավելանում են, այնքան ավելանում են նաև մահվան դեպքերը` սպանություններն ու ՙինքնասպանությունները՚:
Սերժ Սարգսյանն ու Սեյրան Օհայանը պարտավոր են հրապարակավ պատասխանատվություն ստանձնել բանակում իրավիճակի փոփոխության համար և հետագայում ամեն մի նոր մահվան համար իրենք պետք է պատասխան տան հասարակությանը, զոհվածների ծնողներին: Բանակում ներկայում ակնհայտորեն տոտալ անպատասխանատվության մթնոլորտ է, որն ուղղակի հրամայական է դարձնում Գերագույն գլխավոր հրամանատարի և պաշտպանության նախարարի հրապարակային պատասխանատվության ստանձնումը ամեն մի զինվորի կյանքի համար:
Ինչպես ամեն մի զինվոր երդման արարողության ժամանակ անհատապես երդվում է ծառայել հայրենիքին, այդպես էլ Գերագույն գլխավոր հրամանատարն ու նախարարը պետք է այժմ ստանձնեն պատասխանատվություն ամեն զինվորի կյանքի համար, որովհետև այդ կյանքերը ռեալ վտանգված են բանակում առկա իրավիճակի հետևանքով:
Իրավիճակը հասել է այն աստիճանի, որ միայն սպանությունների համար անմիջական մեղավորների, հանցագործների բացահայտումն ու պատասխանատվությունն արդեն անբավարար է և հարկավոր է կառավարման համար պատասխանատվություն:
Ինչ որ մեկը թերանում է բանակի կառավարման իր գործառույթն իրականացնելու հարցում: Եթե Գերագույն գլխավոր հրամանատարն ու նախարարը հանրությանը հստակ մատնացույց չեն անում, թե ով է թերանում և նրան չեն ազատում զբաղեցրած պաշտոնից, իսկ հարկ եղած դեպքում էլ` հանցավոր անգործության համար չեն ենթարկում քրեական պատասխանատվության, ուրեմն` իրենք անձնապես պետք է ստանձնեն պատասխանատվությունը ամեն զինվորի կյանքի համար:
Բանակի և պետության ղեկավարությունը, ՀՀ պաշտպանության նախարարի և Գերագույն գլխավոր հրամանատարի գլխավորությամբ, կամ պետք է հասարակությանը ներկայացնեն բանակում արմատական բարեփոխումների առարկայական ծրագիր, որը պետք է փոխի վիճակն ու Հայաստանի բանակում բարձրացնի մարդու արժեքը, կամ` պետք է հրաժարական տան: Նրանք չեն անում ո’չ այն, ո’չ էլ` այն: Թեև` երբ առաջինը չեն անում, թվում է, թե արել են երկրորդը, այսինքն` հրաժարական են տվել: Բայց մեկ էլ պարզվում է, որ ոչ թե հրաժարական են տալիս, այլ մեդալներ` այս կամ այն զինվորականին: Ու բանակի սպայակազմում որքան մեդալներն ու կոչումներն ավելանում են, այնքան ավելանում են նաև մահվան դեպքերը` սպանություններն ու ՙինքնասպանությունները՚:
Սերժ Սարգսյանն ու Սեյրան Օհայանը պարտավոր են հրապարակավ պատասխանատվություն ստանձնել բանակում իրավիճակի փոփոխության համար և հետագայում ամեն մի նոր մահվան համար իրենք պետք է պատասխան տան հասարակությանը, զոհվածների ծնողներին: Բանակում ներկայում ակնհայտորեն տոտալ անպատասխանատվության մթնոլորտ է, որն ուղղակի հրամայական է դարձնում Գերագույն գլխավոր հրամանատարի և պաշտպանության նախարարի հրապարակային պատասխանատվության ստանձնումը ամեն մի զինվորի կյանքի համար:
Ինչպես ամեն մի զինվոր երդման արարողության ժամանակ անհատապես երդվում է ծառայել հայրենիքին, այդպես էլ Գերագույն գլխավոր հրամանատարն ու նախարարը պետք է այժմ ստանձնեն պատասխանատվություն ամեն զինվորի կյանքի համար, որովհետև այդ կյանքերը ռեալ վտանգված են բանակում առկա իրավիճակի հետևանքով:
Իրավիճակը հասել է այն աստիճանի, որ միայն սպանությունների համար անմիջական մեղավորների, հանցագործների բացահայտումն ու պատասխանատվությունն արդեն անբավարար է և հարկավոր է կառավարման համար պատասխանատվություն:
Ինչ որ մեկը թերանում է բանակի կառավարման իր գործառույթն իրականացնելու հարցում: Եթե Գերագույն գլխավոր հրամանատարն ու նախարարը հանրությանը հստակ մատնացույց չեն անում, թե ով է թերանում և նրան չեն ազատում զբաղեցրած պաշտոնից, իսկ հարկ եղած դեպքում էլ` հանցավոր անգործության համար չեն ենթարկում քրեական պատասխանատվության, ուրեմն` իրենք անձնապես պետք է ստանձնեն պատասխանատվությունը ամեն զինվորի կյանքի համար:
No comments:
Post a Comment